Dit was mijn afstudeerproject op Academie Minerva.
Mijn hele leven krijg ik regelmatig de vraag hoe het komt dat ik redelijk goed voor een doof persoon kan praten. Mijn antwoord luidt dan: logopedie-lessen.
Op de een of andere manier hebben deze lessen als inspiratie gediend om hierop te kunnen afstuderen. Hoe ik bijvoorbeeld de klanken heb geleerd, door via een rietje te spreken. Aan het andere eind van het rietje zat een druppel inkt. Het bleek dat de letters elk hun eigen unieke patroon kregen door de uitspraak.
Het resultaat viel het beste te vergelijken met de abstractie van de Rorschach-vorm. Hierdoor werd het reguliere alfabet uit de dagelijkse context gehaald, en kunnen mensen er heel snel andere interpretaties bij krijgen. Daarnaast werden er filmpjes en familieposters met de patronen eronder vertoond. Zo kon ik inzichtelijk maken wat de inktvlekken daadwerkelijk betekenen.
Door het in mijn belevingswereld te plaatsen, is de rest ineens logisch. In mijn dagelijkse leven ben ik altijd bezig om de wereld om mij heen in context te zien, en het leek mij interessant om de situatie eens om te draaien. Veel mensen begrepen het pas toen ik het verband uitlegde. De patronen zijn volgens het alfabet geformatteerd. Probeer eens een letter te zeggen en kijk of het past bij de visualisatie.